Τι γίνεται με την δημοτική συγκοινωνία στην Ηλιούπολη;;;;;

 

 Ένα από τα βασικά προβλήματα της καθημερινότητας των κατοίκων της Ηλιούπολης είναι και η ανεπαρκής λειτουργία της Δημοτικής Συγκοινωνίας με τα λεωφορεία του Δήμου. 

    Δε πάει πολύς καιρός που η γραμμή 2 διέκοψε τη λειτουργία της απροειδοποίητα, λόγω βλάβης στο συμπλέκτη του λεωφορείου, δημιουργώντας προβλήματα στους κατοίκους της περιοχής που εξυπηρετεί. Αυτό το μεμονωμένο συμβάν της 26/2/2019, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τη συνολική λειτουργία των δημοτικών γραμμών; 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

   Ζούμε σ’ ένα Δήμο που εκτείνεται σε μια πολύ μεγάλη γεωγραφική περιοχή. Η αστική συγκοινωνία, με τις δύο γραμμές της, 237 και 206 δεν καλύπτει τις μετακινήσεις προς το Κέντρο, παρά μόνο σαν μετεπιβίβαση από τις στάσεις μέχρι το Μετρό της Δάφνης. Προς το Μετρό του Αγίου Δημητρίου ή της Ηλιούπολης, καμία πρόσβαση με την αστική συγκοινωνία.

Καταστολή βία και εθνικισμός με μουσική υπόκρουση στρατιωτικά εμβατήρια

    

   Με τον παραπάνω τίτλο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η 25η Μαρτίου 2019, καθώς για άλλη μία φορά η επέτειος της επανάστασης του 1821 αποτέλεσε πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους φασίστες να βγουν από τις τρύπες τους και για τον κάθε λογής πολιτικάντη να ψαρέψει στα θολά νερά του εθνικισμού. 

   Η φετινή επέτειος στιγματίστηκε από τα γεγονότα στην Καλλιθέα, όπου μια χούφτα φασιστοειδή της υπόδικης Χρυσής Αυγής επιχείρησαν να αναρτήσουν πανό εθνικιστικού περιεχομένου στο χώρο που πραγματοποιείται η παρέλαση και να καταθέσουν στεφάνι μαζί με τους άλλους φορείς. Όλα αυτά έγιναν βέβαια με την κάλυψη της αστυνομίας και των ΜΑΤ. Αλλιώς οι φασίστες δε θα ήταν σε θέση να έρθουν αντιμέτωποι με τον αγωνιζόμενο λαό. Οι δυνάμεις καταστολής προσπάθησαν να διαλύσουν τον κόσμο που εναντιωνόταν στην παρουσία της ΧΑ, με άγριο ξύλο, και χειροβομβίδες κρότου- λάμψης. Σε πείσμα των νεοναζί και της αστυνομίας, οι αντιφασίστες και οι αντιφασίστριες δε διαλύθηκαν, αντίθετα κράτησαν τη θέση τους και με συνθήματα κατέδειξαν την επαίσχυντη στάση της δημοτικής αρχής που κάλεσε τις αστυνομικές δυνάμεις εναντίον των πολιτών και που με κάθε ευκαιρία εναγκαλίζεται με τη Χρυσή Αυγή. 

Η πτώση της γερανογέφυρας ράγισε τη βιτρίνα του δήμου Ηλιούπολης

 Την Πέμπτη 21 Μαρτίου 2019 παραλίγο να γίνουμε μάρτυρες σοβαρού εργατικού ατυχήματος στο γκαράζ του Δήμου Ηλιούπολης, όταν έπεσε η γερανογέφυρα του συνεργείου αυτοκινήτων την ώρα που υπήρχαν πολλοί εργαζόμενοι στο συγκεκριμένο χώρο εργασίας. Αυτό δεν αποτελεί ούτε μια «κακή στιγμή» ούτε ένα μεμονωμένο περιστατικό, καθώς βρισκόμαστε σε μια περίοδο που τα εργατικά ατυχήματα ολοένα και πληθαίνουν σε όλους τους χώρους εργασίας με τους οδηγούς delivery και τους εργαζόμενους στους δήμους να αποτελούν τα πιο τρανταχτά παραδείγματα. Αντιθέτως, είναι αποτέλεσμα των αιματηρών πολιτικών που εφαρμόζουν κυβέρνηση και δημοτικές αρχές, όντας πλήρως υποταγμένες στις επιταγές του κεφαλαίου. Πολιτικές οι οποίες έχουν αφήσει πίσω τους νεκρούς εργαζόμενους, όπως για παράδειγμα οι δυο νεκροί εργαζόμενοι στην καθαριότητα του Δήμου Ζωγράφου, ενώ μετράμε συνολικά 20 νεκρούς τα τελευταία δύο χρόνια στους δήμους. 

Προσεγγίζοντας τον κατοικημένο χώρο με τον τρόπο της Μαρίας Μάντζαρη

Σάββατο 16/3, ημερίδα του ΣΑΔΑΣ Αττικής

Το τμήμα Αττικής του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Διπλωματούχων Ανωτάτων Σχολών – ΠΕΑ μέσω των Εργαστηρίων του «Διαδρομές της Αρχιτεκτονικής από τις απαρχές του Μοντερνισμού έως σήμερα στην Αττική» και «Αλληλέγγυο Εργαστήρι Σχεδίου», και σε συνεργασία με συνοδοιπόρους της Μαρίας Μάντζαρη στον κοινωνικό αγώνα, αγαπημένους φίλους της και συνεργάτες στον ακαδημαϊκό χώρο της αρχιτεκτονικής, διοργανώνει ημερίδα στην μνήμη της με τίτλο:

«Προσεγγίζοντας τον κατοικημένο χώρο με τον τρόπο της Μαρίας Μάντζαρη»,

το Σάββατο 16 Μαρτίου 2019, ώρες 11:00 με 20:00, στο αμφιθέατρο Α08 του κτιρίου Αβέρωφ της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ.

Η Μαρία Μάντζαρη, συνάδελφος με πνεύμα ανήσυχο και αντισυμβατικό, ενεργό μέλος μας και με πολυσχιδή δραστηριοποίηση, έχασε πρόωρα –στα 35 μόλις χρόνια της, τον Αύγουστο του 2018– τη μάχη με τον θάνατο.

Ποιος ήταν όμως ο «τρόπος της Μαρίας Μάντζαρη για τον κατοικημένο χώρο»; Ηταν ο τρόπος του νέου, ασυμβίβαστου, κοινωνικού και ελεύθερου πνεύματος για την αρχιτεκτονική και την τέχνη, την επιστήμη και τη θεωρία, τα κοινά και τις συλλογικές πρακτικές. Η πολύτροπη και

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Εργαζόμενοι/νες, νέες και νέοι, κάτοικοι της Ηλιούπολης 

   Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μεγαλοεπιχειρηματίες, κατεστημένα ΜΜΕ και υποταγμένοι διανοούμενοι προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν γίνεται να αλλάξει ριζικά η ζωή μας, πως φταίει το «κακό το ριζικό μας» και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για το μέλλον είναι να επιλέξουμε διαχειριστή, στο δήμο, στην περιφέρεια, στην κυβέρνηση. Με μόνο επίδικο μικρές επιδιορθώσεις στο σταθερό πλαίσιο της εργασιακής βαρβαρότητας, της λεηλασίας των δικαιωμάτων και του περιβάλλοντος, της δημοσιονομικής φυλακής των ματωμένων πλεονασμάτων, σύμφωνα με όσα ορίζουν για δεκαετίες οι μνημονιακές δεσμεύσεις, οι κανόνες της ΕΕ και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. 

    Εμείς λέμε θαρρετά πως η φυλακή δεν θέλει μερεμέτια, αλλά γκρέμισμα· πως οι πιο όμορφες μέρες του μέλλοντός μας θα ανατείλουν πάνω από τα ερείπια των πολιτικών που κλέβουν τα όνειρά μας. Για να πάρουμε με τους συλλογικούς μας αγώνες πίσω τις ζωές και την πόλη μας!

Ας αφήσουμε το πέταγμα του χαρταετού μόνο για την Καθαρά Δευτέρα.

 Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, η Καθαρά Δευτέρα αποτελεί αφορμή για να έρθουμε σε επαφή με τη φύση, σε έναν από τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου που έχουν απομείνει στην Αττική. Θα πρέπει όμως παρά τη χαλαρή διάθεση της σημερινής ημέρας, να προβληματιστούμε και με τα ακόλουθα ερωτήματα. 

  Το πρώτο ερώτημα είναι εάν μας ικανοποιεί η γενικότερη εικόνα του Υμηττού όπως αυτή έχει διαμορφωθεί έπειτα από τις αλλεπάλληλες πυρκαγιές αλλά και από τις άναρχες επεμβάσεις που έχουν πραγματοποιηθεί με κύρια ευθύνη τοπικού και κεντρικού κράτους. Το δεύτερο ερώτημα που τίθεται, είναι για πόσο καιρό ακόμα θα έχουμε τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε το δάσος του Υμηττού, έστω και στην κατάσταση την οποία έχει περιέλθει. 

Η 8 Μάρτη δεν είναι θεματική επέτειος. Κάθε μέρα αγώνα για μας είναι γιορτή.

     

   Η 8η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών στην μνήμη των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας που πρωτοστάτησαν στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη ενάντια στις άθλιες συνθήκες εργασίας τους. Στις μέρες μας η πολλαπλή καταπίεση των γυναικών είναι παγκόσμια καθημερινότητα. 

  Στη δουλειά πληρωνόμαστε λιγότερο, μας σέβονται λιγότερο, η επαγγελματική μας απόδοση εκτιμάται άνισα, κινδυνεύουμε με απόλυση όταν μείνουμε έγκυες, δεν παίρνουμε τα απαραίτητα επιδόματα, συχνά μας παρενοχλούν σεξουαλικά. Στο σπίτι, οι περισσότερες δουλειές πέφτουν αυτονόητα πάνω μας -τα πιάτα, η μπουγάδα, η φασίνα, η φροντίδα των παιδιών και των ηλικιωμένων συγγενών. Θεωρείται δική μας ευθύνη να μην παραβιάσει κάποιος το σώμα μας στους δημόσιους χώρους κι αν πράγματι κάποιος το κάνει και εμείς το καταγγείλουμε, ο περίγυρος, η αστυνομία, τα δικαστήρια μας αντιμετωπίζουν με δυσπιστία και υποτίμηση. Εμείς φταίμε που «συναινέσαμε», που δεν αντισταθήκαμε. Σε κάθε κοινωνική σχέση, η έμφυλη ταυτότητά μας χρησιμοποιείται με διαφορετικό τρόπο εναντίον μας.