Η χθεσινή πυρκαγιά
στον Υμηττό, η δεύτερη μάλιστα μέσα στον Αύγουστο, εκτός από το να οξύνει την
ήδη συσσωρευμένη αγανάκτηση για το οικολογική καταστροφή που συντελείται στον
πλανήτη, μάς κάνει να στεκόμαστε αντιμέτωποι και με τη διαπίστωση ότι οι
καταπατητές δεν θα σταματήσουν παρά μόνο όταν δουν το δάσος να μετατρέπεται σε
στάχτη. Είναι πραγματικά εξωφρενικό αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι εκεί
που λες δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να κάψουν να ξεσπούν πυρκαγιές, ολοφάνερο
προϊόν εμπρησμού, για να καταστρέψουν και την παραμικρή υποψία πρασίνου.
Ειδικά η χθεσινή
πυρκαγιά που ξεκίνησε από τον Βύρωνα και έφτασε μέχρι και την Ηλιούπολη (μέρα
που έπνεαν δυνατοί άνεμοι) έκαψε περιοχή που υπάγεται στη Β ζώνη προστασίας του
Υμηττού. Αυτό που διαφοροποιεί τη Β ζώνη προστασίας από την Α είναι πως (σε
αντίθεση με την Α ζώνη) στη Β μπορούν να ανεγερθούν εγκαταστάσεις κοινής
ωφέλειας, όπως αναψυκτήρια, χώροι εκπαίδευσης κ.α. Με άλλα λόγια η φωτιά
ξέσπασε από εκεί που ξεκινάει το ξήλωμα του πουλόβερ για τον αποχαρακτηρισμό
του δάσους.
Οι ευθύνες των
κυβερνήσεων και δήμων – Περιφέρειας τους
καθιστούν συνυπεύθυνους για την καταστροφή. Για τους κυβερνώντες το φυσικό
περιβάλλον είναι μηχανή παραγωγής κέρδους με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
πνιγμένης στο τσιμέντο, δείχνει και το κυρίαρχο παράδειγμα της «επένδυσης» στο Ελληνικό.
Δεν πρέπει να παραβλέπουμε επίσης το γεγονός ότι η υπόγεια σήραγγα που
σχεδιάζουν προϋποθέτει καταστροφική επέμβαση σε τμήμα του Υμηττού. Κατά
συνέπεια τα σχέδια κράτους μπορούν να συνυπάρξουν με τα σχέδια των καταπατητών,
ενώ πολλές φορές το ίδιο κράτος (κεντρικό ή τοπικό) λειτουργεί ως καταπατητής.
Όσον αφορά το ζήτημα της αναδάσωσης και αντιπυρικής προστασίας ούτε λόγος και η
καταπολέμηση των πυρκαγιών αντιμετωπίζεται επικοινωνιακά.
Σε ένα άλλο σημείο
που αξίζει να σταθούμε είναι πως η σημερινή φωτιά δεν επεκτάθηκε σε σημείο ώστε
να γίνει φονική, όχι λόγο της έγκαιρης προσπάθειας των αρχών όπως διατείνονται
τα ΜΜΕ, αλλά λόγω του ότι η φωτιά δεν είχε και πολλά… να κάψει, παρά μόνο την
προσπάθεια του οικοσυστήματος να επανακάμψει από τις προηγούμενες πυρκαγιές.
Όσο η αναδάσωση δεν υλοποιείται –εκεί που είναι αναγκαία- τόσο θα καθίσταται
και δυσκολότερη, καθώς το έδαφος είναι ευάλωτο στην αποσάθρωση, αφού τα όμβρια
ύδατα δεν απορροφώνται από το ρίζωμα των δέντρων και παρασύρουν μαζί του και το
χώμα.
Από όλα τα παραπάνω
θα πρέπει να βγει το συμπέρασμα ότι οφείλουμε να απαντήσουμε άμεσα και ότι μόνο
οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι μπορούν να βάλουν τέλος στο έγκλημα που συμβαίνει αυτή
τη στιγμή στο περιβάλλον και κατ΄ επέκταση στο μέλλον μας. Η ανάδειξη του αιτήματος
για την απόλυτη προστασία και την πλήρη αναδάσωση του Υμηττού θα πρέπει να βγει
στο προσκήνιο και να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο για αποχαρακτηρισμό δασικής
έκτασης. Τέλος και με το βλέμμα στραμμένο στο άλλο οικολογικό έγκλημα που
επιχειρείται στο Ελληνικό θα πρέπει να οργανωθούμε σε ένα κίνημα που θα βάζει
φρένο στην άγρια επιδρομή του κεφαλαίου.