Πρόσφατα ο συμπολίτης μας και πρώην ποδοσφαιριστής του Χαραυγιακού Ορφέας Παρασκευόπουλος έκανε γνωστό με δημόσια ανακοίνωσή του, την οποία ακολούθησαν με δικές τους παρεμβάσεις, άλλοι δύο παίκτες της ίδιας ομάδας τη μη καταβολή των δεδουλευμένων του και τη μη χορήγηση σε αυτόν του δελτίου του από τη διοίκηση της ομάδας. Στην ανακοίνωση που μας εισάγει σε γνωστές «μαύρες» πρακτικές στους χώρους εργασίας, όπου απειλές και προειδοποιήσεις ότι ο συνδικαλισμός «τελείωσε» έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, αναδεικνύεται πως κάποιοι άνθρωποι απαλλαγμένοι από τη σαπίλα της εποχής συνεχίζουν να παλεύουν για τα αυτονόητα.
- Παρά τη δημοσιότητα που έχει πάρει η καταγγελία των ποδοσφαιριστών, ακόμη δεν έχει βγει κάποια δημόσια ανακοίνωση εκ της διοικήσεως της ομάδας.
- Πολλοί αναρωτιούνται επίσης αν η σιωπή και των υπολοίπων ομάδων και παικτών δείχνει ένα γενικό κλίμα εκφοβισμού το οποίο υφίσταται γενικά στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Άραγε, αυτού του είδους οι συμπεριφορές «αγαπούν το άθλημα και τη γειτονιά»;
- Πριν σοκαριστούμε για ακόμη μια φορά με κάποιο τρομερό συμβάν που συμβαίνει στο άθλημα αυτό, επαγγελματικό και ερασιτεχνικό, ας σκεφτούμε πόσοι τολμούν να καταγγείλουν και να διεκδικήσουν για όσα έχουν κοπιάσει.
- Παρότι, ο νεαρός ποδοσφαιριστής ζητάει επανειλημμένα τα αυτονόητα, δηλαδή να του επιστραφεί το δελτίο του ώστε να αποχωρήσει χωρίς προβλήματα, η διοίκηση αρνείται εμμονικά δείχνοντας το εκδικητικό της πρόσωπο.
- Με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και το ποδόσφαιρο ασχολούνται χιλιάδες νέοι στην πόλη μας, οι σύλλογοι και οι ομάδες έχουν ενεργό ρόλο στη κοινωνική ζωή μας. Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στον Χαραυγιακό, δεν αφορά μόνο την συγκεκριμένη ομάδα και σαν τέτοια χρειάζεται να αντιμετωπιστεί από τον Δήμο, τις δημοτικές κινήσεις , τις συλλογικότητες και συλλόγους που δραστηριοποιούνται στο δήμο.
- Απέναντι στους εκβιασμούς, τα ψέματα και τον παραγοντισμό της διοίκησης του Χαραυγιακού εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους ανθρώπους που παλεύουν για τα δικαιώματά τους!
ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΣΤΟΝ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΗ ΟΡΦΕΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟ!
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ – ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ!
Ακολουθεί η ανακοίνωση του αθλητή
Έχοντας περάσει σχεδόν 2 μήνες από την ανακοίνωση που εξέδωσα για να γνωστοποιήσω τις συμπεριφορές που αντιμετωπίσαμε από τη Διοίκηση του Χαραυγιακού και έχοντας μεσολαβήσει 2 ακόμα ανακοινώσεις πρώην συμπαικτών μου, οι οποίοι καταγγέλλουν τα ίδια ακριβώς πράγματα, χωρίς να ξέρω τι άλλο να κάνω πραγματικά, γράφω αυτά τα λόγια για να απευθυνθώ κυρίως στους φιλάθλους του Χαραυγιακού, τους ανθρώπους της πόλης μου και σε όσους ασχολούνται με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Έχουν περάσει 3 μήνες από τα γεγονότα πριν και μετά το ματς με τον Εθνικό και ακόμα, μέχρι και σήμερα προσπαθούν να με τιμωρήσουν και να πάρουν «εκδίκηση», επειδή μαζί με τους συμπαίκτες μου δε δέχτηκα να «παίξω» με τους όρους τους, δε δεχτήκαμε να αμαυρώσουμε τα 4 χρόνια που περάσαμε στην ομάδα και να γυρίσουμε την πλάτη στους φιλάθλους της, τους συμπαίκτες μας και τους ανθρώπους που ήταν κοντά μας όλα αυτά τα χρόνια.
Η απόφαση μας αυτή ήταν απόλυτα συνειδητή και εγώ προσωπικά ήμουν έτοιμος για τις συνέπειες της, όταν θα ερχόντουσαν. Γνώριζα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να συνεχίσω στην ομάδα μετά τα γεγονότα που συνέβησαν, αρχικά γιατί δε θα μπορούσα ποτέ να συνεργαστώ με ανθρώπους που κάνανε τέτοια πράγματα σε εμένα και τους συμπαίκτες μου, κυρίως σε νεαρά παιδιά, όπως γνώριζα επίσης ότι και αυτοί από τη μεριά τους μετά από όλα αυτά θα έπρεπε κάπως να δικαιολογήσουν τη στάση τους, ουσιαστικά εξωθώντας τους «διαφωνούντες» σε αποχώρηση. Γνώριζα ότι με τη στάση μου διακινδύνευα τα δεδουλευμένα 2 μηνών που υπήρχαν προς τη μεριά μου και τα οποία τώρα πλέον είναι χαμένα. Δεν περίμενα ποτέ όμως ότι θα φτάσουν στο σημείο να μας εκβιάζουνε με τέτοιο στυγνό τρόπο, ζητώντας μας λεφτά, για να μας αφήσουν να παίξουμε ποδόσφαιρο. Να μου λένε ή τους πληρώνω ή δεν παίζω για έναν χρόνο. Και από την άλλη να μη με αφήνουν να παίρνω μέρος στις προπονήσεις της ομάδας, αφού δε με υπολογίζουν. Έχουμε φτάσει 2 εβδομάδες πριν την έναρξη των πρωταθλημάτων και δεν έχει αλλάξει τίποτα για εμένα. Δε με αφήνουν να κάνω αυτό που αγαπάω, αυτό που με γεμίζει από μικρό παιδί, αυτό για το οποίο έχω κάνει τόσες θυσίες και έχω περάσει αρκετά.
Έχοντας ενημερώσει τα περισσότερα μέλη και ιδιαίτερα μετά τις ανακοινώσεις και των άλλων παιδιών, θεωρώ υπεύθυνη για αυτή την κατάσταση σύσσωμη τη Διοίκηση. Όχι μόνο τον κ. Φύτρο και τον κ. Ρήγα, αλλά και τους υπόλοιπους που με τη σιωπή τους και τη λογική των ίσων αποστάσεων έχουν ουσιαστικά πάρει θέση. Πώς δέχονται να συνδιοικούν ένα σωματείο που συμπεριφέρεται έτσι σε ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν για την τιμή τους και τη φανέλα την οποία φορούσαν; Πώς μένουν σιωπηλοί σε μια τέτοια εκβιαστική συμπεριφορά προς εμένα, όταν ήμουν μέλος αυτής της ομάδας 4 χρόνια, ξεκίνησα πριν 21 χρόνια το ποδόσφαιρο από τις Ακαδημίες της και έχω δώσει ότι μπορούσα για τον σύλλογο; Πώς διαπαιδαγωγούν και τι διδάσκουν στα μικρά παιδιά των Ακαδημιών και τι θα τους απαντήσουν όταν τους ρωτήσουν γιατί οι 3 αρχηγοί της ομάδας αποχωρήσανε; Τι απαντάει γενικά η Διοίκηση όταν οι φίλαθλοι ρωτάνε γιατί αποχωρήσαμε; Επειδή δεν πρόκειται να το κάνουν θα απαντήσω εγώ. Αποχωρήσαμε με ψηλά το κεφάλι επειδή δε δεχτήκαμε να γίνουμε σαν κι αυτούς. Επειδή πάντα παίζαμε για τη χαρά του παιχνιδιού και πάντα για τη νίκη. Η Διοίκηση μπορεί να αποφασίζει ότι θέλει σχετικά με την φιλοσοφία που θέλει να έχει η ομάδα, και τους παίκτες που την αποτελούν. Δε μπορεί όμως να μου στερεί το δικαίωμα να παίζω ποδόσφαιρο.
Το μόνο που ζητάω είναι αυτό. Να έχω την ελευθερία να κάνω αυτό που μου αρέσει, σε ερασιτεχνικό επίπεδο, χωρίς να σκέφτομαι το παρασκήνιο και χωρίς να σκέφτομαι πόσα λεφτά πρέπει να δώσω και που θα τα βρω. Έχουν περάσει 3 μήνες, με όποια συνέπεια μπορεί να έχει αυτό στη συνέχεια της καριέρας μου, σωματική και οικονομική, και ακόμα η Διοίκηση «συνεχίζει» να με παζαρεύει χωρίς τη θέληση μου. Δε μπορώ να συνεχιστεί άλλο αυτό, αυτή η τιμωρία. Ο καθένας παίρνει τις αποφάσεις του, κρατάει τη στάση του και κρίνεται για αυτό. Το μόνο που θέλω εγώ αυτή τη στιγμή είναι να παίξω ποδόσφαιρο ξανά.
