Γλυκέ μου, εσύ δε χάθηκες,
μέσα στις φλέβες μου είσαι.
Γιέ μου, στις φλέβες ολουνών,
έμπα βαθιά και ζήσε.
Επιτάφιος - Γιάννης Ρίτσος
Όσο κι αν οι μεγάλες στιγμές του εργατικού κινήματος μάς καλούν κάθε χρόνο να τιμάμε τους νεκρούς εργάτες του Σικάγου του 1886, τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης του '36, τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής την 1η Μάη του 1944, όλους τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, όσους σε κάθε μέρος της γης θυσιάστηκαν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, άλλο τόσο ξέρουμε καλά ότι για να γίνει αυτό θα χρειαστεί οι τωρινές και μελλοντικές γενιές να βαδίσουν στον δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης, της ρήξης με το σύστημα του εργασιακού μεσαίωνα, της δικτατορίας του 1%, τον ανθρωποφάγο καπιταλισμό.
Αυτό είναι πλήρως αναντίστοιχο με τις δυνατότητες που μας προσφέρει το επίπεδο ανάπτυξης των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων και τα επιστημονικά επιτεύγματα. Αυτό θα συνεχίσει να κάνει ο καπιταλισμός αν οι λαοί δεν κάνουν αυτό που πολύ εύστοχα περιγράφει ο δικός μας λαϊκός ποιητής Φώτης Αγγουλές: «Εσείς οι ίδιοι, με τα χέρια σας, με το μυαλό σας, με την πράξη. Αν δεν αλλάξετε την μοίρα σας ποτέ της δεν θ αλλάξει…»
Ο βιασμός της φύσης, η καταστροφή του περιβάλλοντος, οι υπεραντλήσεις υγρών καυσίμων (πετρελαίου, φυσικού αερίου), η βάναυση συμπεριφορά στα ζώα που εκτρέφονται για κατανάλωση, η στέρηση ζωτικού χώρου για τα άγρια ζώα, ο έλεγχος της τροφικής αλυσίδας με φυτοφάρμακα και αντιβιοτικά, η σύμπραξη φαρμακευτικών εταιριών με εταιρίες σπόρων και μεταλλαγμένων (όπως π.χ. Βayer, Μosanto), η λιτότητα, οι περικοπές στα δημόσια συστήματα υγείας, η «αφύσικη» εισαγωγή ακτινοβολιών κάνουν φανερό και στον πιο δύσπιστο και υπερασπιστή του καπιταλισμού ότι αυτός δεν μπορεί να ενσωματώσει δίχως σοβαρές διαταραχές στη λειτουργία του τις σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις - πρώτα απ’ όλα την εργατική δύναμη που ιδιοποιείται, διαστρέφει και στο τέλος καταστρέφει.
Το κυνήγι του κέρδους καταστρέφει τον πλανήτη, δημιουργεί σύγχρονες ασθένειες, σκοτώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους κάθε χρόνο. Οι υφέσεις, οι οικονομικές κρίσεις δεν είναι απλά προϊόν εσωτερικών αντιφάσεων της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι κάτι χειρότερο. Είναι προϊόν της συνολικής λειτουργίας του καπιταλισμού στη νέα εποχή.
Στο τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα και τα εικοσάχρονα του νέου ο καπιταλισμός περνάει μια οικονομική κρίση ιστορικών διαστάσεων, την οποία ξεπερνούσε ως τώρα μόνο και μόνο για να προετοιμάσει την επόμενη.
Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός διέλυσε κάθε προστατευτικό μέτρο υπέρ των φτωχών ανθρώπων και κρατών. Στην πραγματικότητα, διέλυσε όλα τα εργατικά δικαιώματα - κατακτήσεις χρόνων, εξαθλίωσε οικονομικά εργαζόμενους και συνταξιούχους. Διέλυσε το έτσι κι αλλιώς στοιχειώδες κοινωνικό κράτος, μετάλλαξε και μεταλλάσσει διαρκώς αντιδραστικότερα την αστική δημοκρατία, ενισχύει τους κατασταλτικούς και παρακολουθητικούς μηχανισμούς, απονεκρώνει το συνδικαλιστικό δικαίωμα δράσης μέσα και (κυρίως) στους χώρους δουλειάς αλλά και έξω.
Από την άλλη βέβαια έδωσε ασύλληπτα οικονομικά κέρδη σε ελάχιστους.
Την ίδια περίοδο όμως και ενώ τα παραγόμενα τρόφιμα φτάνουν για να τραφεί διπλάσιος πληθυσμός, αυτήν ακριβώς την περίοδο πεθαίνουν από πείνα εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποι, σκελετωμένα παιδιά υποσιτίζονται κοιτώντας με απόγνωση.
Την εποχή της γνώσης και της επιστημονικοτεχνικής έκρηξης εκτινάσσεται ο μυστικισμός, ο ανορθολογισμός και η θρησκοληψία που εκτρέφουν και χρηματοδοτούν υψηλά ιστάμενοι οικονομικοί παράγοντες.
Την εποχή που η παραγωγή πλεονάζοντος πλούτου και η σύγχρονη επανάσταση στην πληροφορική, στη βιοτεχνολογία κ.α. επιτρέπουν να δουλεύεις λίγο, να αμείβεται καλά ο εργάτης – δημιουργός, να έχει ως μέτρο του πλούτου του τον ελεύθερο χρόνο του, αυτήν την στιγμή ακριβώς θερίζουν η ανεργία, η φτώχεια, η μερική και ανασφαλής εργασία.
Γι αυτή την κατάσταση δεν φταίνε οι ταξικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα που αντιστέκονται. Αυτές θα είναι υπόλογες μόνο αν κάνουν εκπτώσεις στην ταξική πάλη, δεν είναι μπροστά στους αγώνες για μια καλύτερη ζωή σήμερα, για μια άλλη κοινωνία, για ένα καλύτερο αύριο.
Στις μέρες της πανδημίας, η κυβέρνηση (ΝΔ) και οι επίδοξοι αντικαταστάτες (ΣΥΡΙΖΑ) παίρνουν νέα μέτρα ή βάζουν πλάτη όπως πάντα έκαναν σε βάρος της εργατικής τάξης. Αναστολή συμβάσεων εργασίας (νέοι άνεργοι), επιδοματική πολιτική 533 ευρώ το μήνα, χτύπημα δημοκρατικών συνδικαλιστικών ελευθεριών, αντιπεριβαλλοντικά νομοθετήματα. Προληπτικές μεθοδεύσεις για να κτυπήσει τους εργατικούς λαϊκούς και νεολαιίστικους αγώνες της επόμενης μέρας, καθώς θέλουν να ρίξουν τα βάρη της κρίσης και της πανδημίας στις πλάτες των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ευθυγραμμιζόμενοι με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο, απ’ αυτή την άποψη, πως και η «μεταφορά του εορτασμού» γίνεται για να περιοριστούν οι όποιες επιπτώσεις στην καπιταλιστική κερδοφορία. Η Εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι κρατική γιορτή. Είναι απεργία, είναι παγκόσμια μέρα τιμής και αγώνα της εργατικής τάξης, κατακτήθηκε με αγώνες και αίμα και δεν μπορεί καμία κυβέρνηση να την «ετεροχρονίσει».
Μας καλούν να «μείνουμε σπίτι» ενώ αυτοί αλωνίζουν, επιδιώκοντας να ολοκληρώσουν το έγκλημα στην δημόσια υγεία και παιδεία, αφήνοντας ασύδοτο το κεφάλαιο να βάλει πιο βαθιά τα δόντια του στην εκμετάλλευση της φύσης και του περιβάλλοντος.
Δεν στηρίζουν τη δημόσια υγεία, σε προσωπικό και μέσα. Μας υπόσχονται επιστροφή στην «κανονικότητα» και μάλιστα «ενισχυμένη», ποντάροντας στην αμνησία του λαού και της νεολαίας που για το μεγαλύτερο κομμάτι τους κανονικότητα ήταν ανεργία 17%, απόλυτη φτώχεια για το 1/3, μείωση μισθών και συντάξεων, εξώσεις, μετανάστευση 400 χιλιάδων νέων, σύνταξη μετά από 37-40 χρόνια δουλειάς, μείωση 50% των δημοσίων δαπανών, καταστολή, φόβος για το αύριο.
Το κόλπο θεωρούν ότι πιάνει γιατί το ίδιο υπόσχονταν εδώ και 10 χρόνια. Ποια κανονικότητα δηλαδή. Ήμασταν ικανοποιημένοι όταν δημιουργούσαν τη γενιά των 700 ευρώ; Ζούσαμε σύμφωνα με τις δυνατότητες της εποχής;
Τα μέτρα που παίρνουν τώρα θα μείνουν και το καινούργιο αφήγημα θα είναι το «λίγο καλύτερο», που είχαμε πριν την πανδημία, που όμως θα είναι πολύ χειρότερο από αυτό που είχαμε πριν την κρίση. Η ζωή μας θα γίνεται διαρκώς χειρότερη, τα κέρδη τους θα αυξάνονται και θα πηγαίνουν σε λιγότερα χέρια. Εδώ και τώρα λοιπόν θα κριθούμε. Όχι αύριο, δηλαδή ποτέ.
Γι αυτό απορρίπτουμε τον υποταγμένο κυβερνητικό συνδικαλισμό τύπου ΓΣΕΕ, που με «θρησκευτική ευλάβεια» έβαλε λουκέτο όλο αυτό το διάστημα στηρίζοντας τις κυβερνητικές επιλογές. Τώρα χρειάζεται δράση και συγκέντρωση δυνάμεων! Τώρα χρειάζεται μια μαζική, ταξική, αγωνιστική απεργιακή Εργατική Πρωτομαγιά παίρνοντας τα κατάλληλα μέτρα προφύλαξης που δημιουργούν οι συνθήκες.
ΦΤΑΝΕΙ ΩΣ ΕΔΩ. ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ.
Επειδή η ζωή είναι μοναδική και μικρή δεν θέλουμε μόνο να επιβιώσουμε. Δεν θέλουμε να γίνουμε ναυαγοί της ζωής, αλλά καπεταναίοι της.
Κράτος, κυβέρνηση, κεφάλαιο, εργοδότες ζητάνε από όλους εμάς να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα το ρόλο του θεατή στο άθλιο έργο τους.
Να τους διαψεύσουμε!
Είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο, να ψηλαφίσουμε νέους δρόμους συλλογικής αντίστασης και αλληλεγγύης, κόντρα στην πανδημία του κέρδους, της εκμετάλλευσης και του ρατσισμού.
Ηλιουπολίτισσες και Ηλιουπολίτες
Η Μαχόμενη Ηλιούπολη σας καλεί συγκροτημένα (παίρνοντας όλα τα μέτρα υγειονομικής προφύλαξης, μάσκες-αποστάσεις) να συμμετάσχετε στην απεργιακή κινητοποίηση της 1ης Μάη στο κέντρο της Αθήνας που έχουν προκηρύξει σωματεία σύλλογοι και συλλογικότητες με προσυγκέντρωση στα Χαυτεία στις 10.30 π.μ και κοινή πορεία προς στην Βουλή.
