Η κυβέρνηση αυτή πλέον δεν κοροϊδεύει καμία και κανέναν.
Εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο, χρησιμοποιεί την πανδημία ως πρόσχημα για να διαλύσει κάθε έννοια δημοκρατικών δικαιωμάτων και κάθε πρακτική συλλογικής δράσης.
Ακόμα και οι πέτρες πλέον, γνωρίζουν ότι κανένα ουσιαστικό μέτρο δε λήφθηκε όλο αυτό το διάστημα για να προστατευτούν οι απλοί άνθρωποι από την αρρώστια, τη φτώχεια, το θάνατο. Απεναντίας, αποδείχτηκε περίτρανα και πολύ πικρά, ότι ή άνωθεν επίκληση στην ατομική ευθύνη δεν ήταν και δεν είναι παρά μια αναδιατύπωση της κρατικής αδιαφορίας μπροστά στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε όλοι και όλες.
Κράτος, κεφάλαιο, κυβέρνηση και κάθε λογής καθεστωτικά παπαγαλάκια έχουν μόνο ένα μέλημα αυτήν την περίοδο: να τσακίσουν εν τη γενέσει της κάθε φωνή αμφισβήτησης, αγώνα και αλληλεγγύης στις γειτονιές, στις σχολές, στους χώρους δουλειάς. Η κυβέρνηση των «αρίστων» στο μότορ κρος και στη συγκάλυψη παιδοβιαστών, νομοθετεί σωρηδόν αντιδραστικά και αντεργατικά νομοσχέδια, ενώ όλοι εμείς αναρωτιόμαστε εάν μια βόλτα στο πάρκο θα μας στοιχίσει πρόστιμα και αστυνομική βία χωρίς όρια.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα υπερφίαλης ασυδοσίας εκ μέρους των κυβερνώντων, επιχειρείται από μεριάς τους το ανέφικτο. Θέλουν να τελειώνουν μια και έξω με τις διεκδικήσεις του «απείθαρχου» λαού, με τις πολλαπλές εκφράσεις που αυτή παίρνει μαζικά στους αγώνες της νεολαίας και των εργαζόμενων απεργών.
Οι αγώνες αυτοί συγκινούν, εμπνέουν και ανοίγουν δρόμους ριζικής αμφισβήτησης της θανατηφόρας πολιτικής της κυβέρνησης. Θέτουν ξανά τους όρους συζήτησης για ζωή με δικαιώματα, κόντρα στο φόβο, τον ατομισμό, την οριακή επιβίωση. Προκαλούν ανησυχία στα κυβερνητικά επιτελεία, τα οποία αφού πέταξαν μια ολόκληρη κοινωνία στα βράχια, την εκδικούνται για τη συλλογική αντοχή της με πρωτοφανή αστυνομική βία. Από τις συνοικιακές πλατείες στις οποίες παίζουν τα παιδιά και ρεμβάζουν οι ηλικιωμένοι, μέχρι τους δρόμους στους οποίους ξεχύνονται χιλιάδες διαδηλωτές, έρχεται το ίδιο μήνυμα κρατικής αυθαιρεσίας και απροσχημάτιστου αυταρχισμού.
Με πρόστιμα, ασφυξιογόνα, ξυλοδαρμούς, προσαγωγές και συλλήψεις, η κυβέρνηση προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα της δολοφονικής της πολιτικής από την οποία κανείς πλέον δεν πείθεται. Μέσα στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής η κυβέρνηση αρνείται τα δίκαια αιτήματα του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, απειλώντας να οδηγήσει στη βαρβαρότητα ενός νεκρού απεργού πείνας. Επιπλέον, κτυπά και διαλύει συγκεντρώσεις που γίνονται για να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη.
Κάπως έτσι, βρέθηκε στα χέρια της ελληνικής αστυνομίας και η φίλη, γειτόνισσα και συντρόφισσά μας Δ.Κ., μέλος και υποψήφια της Μαχόμενης Ηλιούπολης, η οποία συμμετείχε στην κινητοποίηση του περασμένου Σαββάτου 6/ 3, με κεντρικό αίτημα τη δικαίωση του αιτήματος του απεργού πείνας.
Πρόκειται για μία από τις πολλές συγκεντρώσεις που παρεμποδίστηκε από την ΕΛ.ΑΣ πριν καν συγκροτηθεί σε σώμα διαδήλωσης. Οι συμμετέχοντες απωθήθηκαν βίαια από την πλατεία Συντάγματος και ακολούθησε πογκρόμ καταστολής στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, με συνδυασμό ξυλοδαρμών, εκτεταμένη χρήση αύρας και αφειδώλευτη ρίψη ασφυξιογόνων. Ιδιαίτερο μένος έδειξε η ελληνική αστυνομία απέναντι στους δημοσιογράφους που αποθανάτιζαν τα αίσχη της, καθώς και στους δικηγόρους που υπερασπίζονται σθεναρά τα δημοκρατικά δικαιώματα που έχουν εκλείψει.
Σε ότι αφορά ειδικά την συντρόφισσα Δ.Κ, βρέθηκε αλυσοδεμένη από έναν πάνοπλο αστυνομικό, οδηγήθηκε μαζί με άλλους 28 αγωνιστές στη ΓΑΔΑ, όπου και της απαγγέλθηκαν ανυπόστατες κατηγορίες στη βάση ψευδών στοιχείων. Η προσαγωγή της μετατράπηκε σε σύλληψη, όπως συνέβη επίσης με άλλους 7 αγωνιστές. Ύστερα από ένα οκτάωρο κράτησης στη ΓΑΔΑ, αφέθηκε ελεύθερη. Το αγωνιστικό της φρόνημα ήταν και παραμένει ακμαίο. Η αλληλεγγύη κατά της δίωξής της, όπως και στους άλλους συλληφθέντες, είναι αναγκαία.
Ο αγωνιζόμενος λαός και νεολαία, η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν πρόκειται να υποκύψουν στους εκβιασμούς μιας καθόλα χρεοκοπημένης και πολιτικά επικίνδυνης κυβέρνησης. Ο αντιδημοκρατικός της κατήφορος μας προκαλεί θυμηδία, οργή και αγανάκτηση. Συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε στον ορυμαγδό αντικοινωνικών μέτρων με την πεποίθηση ότι μόνο οι συλλογικοί, ανατρεπτικοί και ανυποχώρητοι αγώνες λαού και νεολαίας μπορούν να ανατρέψουν την πανταχού παρούσα κοινωνική ασφυξία.
