Στις
βουλευτικές εκλογές ένας μεμονωμένος υποψήφιος μπορεί να υποβάλει υποψηφιότητα.
Μπορεί, επίσης, με μερικούς φίλους του (ανεξαρτήτως αριθμού) να δημιουργήσει
ένα κόμμα και να συμμετάσχει στις εκλογές. Αρκεί να πληρώσει το (υπερβολικά
μεγάλο 150 ευρώ!) παράβολο. Το κράτος είναι τουλάχιστον υποχρεωμένο να
εκτυπώσει τον απαιτούμενο αριθμό ψηφοδελτίων για όλα τα εκλογικά τμήματα.
- Στις δημοτικές εκλογές για την εκλογή συμβούλων στην λεγόμενη Τοπική Αυτοδιοίκηση κάτι τέτοιο απλά απαγορεύεται! Ο νόμος επιβάλλει την συμμετοχή μόνο μέσω συνδυασμού στον οποίο ο απαιτούμενος ελάχιστος αριθμός υποψηφίων είναι τεράστιος. Δηλαδή ένας πολίτης ή μια ομάδα πολιτών που ενδιαφέρεται, ασχολείται και ίσως δίνει ακόμη και μάχες για ένα τοπικό πρόβλημα (για μια πλατεία, ένα πάρκο, ένα σχολείο κλπ.) ή για τα πάντα, αποκλείεται αυθαίρετα, αντιδημοκρατικά, αντισυνταγματικά και απροσχημάτιστα από την δυνατότητα να εκλεγεί στο δημοτικό -ακόμη και στο κοινοτικό συμβούλιο- της περιοχής του!!! Τέτοια δυνατότητα στους αχανείς και απρόσωπους καλλικρατικούς δήμους έχουν προφανώς μόνο τα μεγάλα κόμματα (ή τα μεγάλα συμφέροντα).
- Ας θεωρήσουμε, όμως, ότι αυτό τελικά επιτυγχάνεται από την ομάδα ενεργών πολιτών και μάλιστα με υπερκάλυψη της απαιτούμενης ποσόστωσης ανδρών –γυναικών, που θεωρώντας ως αρχή του την ισοτιμία καταφέρνει να έχει περισσότερες γυναίκες στο ψηφοδέλτιο!
- Ακόμη και τότε, θα πρέπει να πάρουν υπόψη τους ότι οι υποψήφιοι/ες πρέπει να είναι άνω των 21 ετών, διότι στα 20 μπορεί να έχουν πάει στρατό, να έχουν εργασθεί μερικά χρόνια, να είναι φοιτητές-τριες στην σχολή Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών, να ψηφίζουν από τα 17 αλλά προφανώς είναι ανώριμοι-ες και άσχετοι-ες από «Δημοκρατίες» και «Αυτοδιοικήσεις».
- Επίσης, παρά το γεγονός ότι πιστεύουν στην πλήρη ισοτιμία των υποψηφίων, πρέπει υποχρεωτικά να θέσουν έναν (ή μία) εξ αυτών ως «επικεφαλής», δηλαδή υποψήφιο δήμαρχο. Τούτο επιβάλλει το εξόχως αναχρονιστικό και αντιδημοκρατικό, δημαρχοκεντρικό μοντέλο αδιατάρακτο από γεννήσεως του θεσμού. Στις βουλευτικές εκλογές αλλά και στις εκλογές των πάσης φύσεως σωματείων ψηφίζεις έστω κόμματα, παρατάξεις, μεμονωμένους υποψήφιους αλλά πουθενά επικεφαλής. Η βουλή, ή το Δ.Σ. του σωματείου εκλέγει τον πρόεδρο της (του).
- Αφού, λοιπόν, κατατεθούν τα απαραίτητα παράβολα των 50 ευρώ έκαστος και εκάστη (έχει κόστος η «δημοκρατία»),πρέπει να βγάλουν Α.Φ.Μ. στην εφορία, να δηλώσουν «έδρα»(;), να βρουν ( και να πληρώσουν) λογιστικό γραφείο για να δικαιολογήσουν τις εκλογικές δαπάνες (λέμε τώρα).
- Και επειδή δεν προβλέπεται καμιά δημόσια διαδικασία διαλόγου και αντιπαράθεσης παρουσίασης των προγραμμάτων των υποψηφίων (στον δήμο μας απεχθάνονται μετά βδελυγμίας τις λαϊκές συνελεύσεις), είναι υποχρεωμένοι να εκδώσουν ενημερωτικό υλικό προς τους συμπολίτες- συμπολίτισσές τους.
- Μετά από όλα αυτά πρέπει να τυπώσουν με δικά τους έξοδα 55 χιλιάδες ψηφοδέλτια (για το δικό μας δήμο)!
- Ας υποθέσουμε πως έγιναν όλα αυτά και φτάνει η μέρα των εκλογών. Εκεί βρίσκονται αντιμέτωποι με τον πιο παράλογο, αισχρό, άδικο, αντιδημοκρατικό, καλπονοθευτικό νόμο. Ο δήμαρχος εκλέγεται ακόμη και με το μειοψηφικό ποσοστό 43%, ενώ λαμβάνει το 60% των εδρών του δημοτικού συμβουλίου (21 στις 35 ). Μπορεί και με πολύ λιγότερο ποσοστό, αν έρθει πρώτος ή δεύτερος, οπότε εκλέγεται σε επαναληπτική εκλογή. Πάλι λαμβάνει το 60%!
- Για να εκλέξει όμως η ομάδα ενεργών πολιτών έστω και μία έδρα απαιτείται να υπερβεί το αυθαίρετο και προφανέστατα αντιδημοκρατικό όριο του 3%! (εδώ υπάρχει πλήρης ταύτιση με την αντιδημοκρατικότητα των βουλευτικών). Εμφανής στόχος ο αποκλεισμός ομάδων πολιτών που ενδέχεται να διαταράξουν-ενοχλήσουν την δημαρχιακή και κομματική μονοκρατορία, να αμφισβητήσουν την κυρίαρχη και εν πολλοίς συναινετική πολιτική, να κλονίσουν ισόβια καθεστώτα.
- Αλλά ακόμη και να υπερβεί το φραγμό του 3% μπορεί και να μην εκλέξει δημοτικό σύμβουλο, αφού οι έδρες της αντιπολίτευσης είναι περιορισμένες και ελαττώθηκαν κι άλλομε νόμο του δηλωμένου εχθρού της δημοκρατίας υπουργού Βορίδη.
- Όμως τελικά ξεπερνά κι αυτόν τον σκόπελο και εκλέγει πανηγυρικά δημοτικό σύμβουλο! Στο Δ.Σ ο δημοτικός σύμβουλος διαπιστώνει ότι οι αρμοδιότητές του είναι περιορισμένες και οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται από τον ίδιο τον δήμαρχο («δημοκρατία» του ενός!) ή από επιτροπές και φορείς που ελέγχονται απολύτως από αυτόν ! Τέτοιες είναι η «οικονομική» επιτροπή, η επιτροπή «ποιότητας ζωής» (sic), οι δημοτικές επιχειρήσεις, οι σχολικές επιτροπές, το Νομικό Πρόσωπο και βέβαια οι αντιδήμαρχοί του. Οι συνεδριάσεις μπορεί να γίνονται δια …περιφοράς, μέσω τηλεδιάσκεψης (δηλαδή εν κρυπτώ) και ενίοτε δια ..ζώσης. Και πλέον το Δ.Σ. με πλειοψηφία 60% (που λέγαμε…) μπορεί να αποφασίσει να γίνει η συνεδρίαση «κεκλεισμένων των θυρών» προς αποφυγήν τυχόν παρισταμένων και διαμαρτυρόμενων δημοτών και φορέων.
- Ο χρόνος που του παραχωρείται είναι ελάχιστος, ο(η) πρόεδρος μπορεί να του αφαιρεί τον λόγο ,γιατί «είναι εκτός θέματός» (τους), ενώ σύμφωνα με τον πρωτάκουστο κανονισμό του δημοτικού συμβουλίου ο δήμαρχος μπορεί να λαμβάνει αδιακρίτως και επαναλαμβανόμενα τον λόγο και να μιλά απεριόριστα!!! επί παντός θέματος. Οι δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας (όταν και εάν παρευρίσκονται…) ουδέποτε ερωτώνται κατά την διάρκεια της ψηφοφορίας, αφού η ψήφος τους θεωρείται δεδομένη (παγκόσμια και …συμπαντική πρωτοτυπία!). Αν παρ’ ελπίδα δεν διαμορφωθεί πλειοψηφία αρεστή στον δήμαρχο, το θέμα παραπέμπεται στις επιτροπές!!!
Υ.Γ. Αν βέβαια επιλεγείς(;) ως υποψήφιος με την παράταξη του δημάρχου ή και των άλλων κομμάτων εξουσίας, απαλλάσσεσαι πλήρως (χαμπάρι δεν παίρνεις) από τους άθλους αυτούς. Απλά εκτυπώνεις μερικές εκατοντάδες καρτούλες με μια κατά προτίμηση παλιά και ωραία φωτογραφία, όπου αναφέρεις ότι γνωρίζεις αγγλικά, είσαι πιστός/η οικογενειάρχης ,πας κάθε Κυριακή στην εκκλησία και... αγαπάς όλο τον κόσμο. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά του δημάρχου, του κόμματος, των χορηγών.....
Είναι ξεκάθαρο ότι όλα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με την δημοκρατία, με την έννοια δήμος (=λαός) και την τοπική αυτοδιοίκηση(=οι πολίτες αυτοδιοικούνται). Πρόκειται για το πιο σκληρό και απαραβίαστο γραφειοκρατικό, αντιδημοκρατικό, αποκρουστικό, δημαρχοκεντρικό μοντέλο του τοπικού κράτους – επιχείρηση-εργοδότη. Εδώ ανθίζουν- όπως και στο κεντρικό κράτος- η ανάθεση, η ρεμούλα, οι ίντριγκες, ο παραγοντισμός, οι μηχανισμοί, οι ελαστικές σχέσεις ομηρείας των εργαζομένων ως πλευρές της κύριας αποστολής τους, που δεν είναι άλλη από την εξυπηρέτηση μεγάλων συμφερόντων διαμέσου της ιδιωτικοποίησης των πάντων και της αγοραίας ανάπτυξης της πόλης.
Σπ
1.
